کاهش تلفات آب و افزایش راندمان آبیاری در عرصه کشاورزی و منابع طبیعی یکی از راهکارهای اساسی در توسعه کشاورزی و افزایش بهره وری از منابع خاک و آب محسوب می گردد لذا استفاده موثر از فن آوری نوین جهت بالا بردن کارآیی مصرف آب, امری ضروری و حیاتی است و یکی از روشهای افزایش دور آبیاری و کاهش هزینه های آبیاری و نیز به حداقل رساندن تنشهای وارده به نهال های کاشته شده در عرصه های طبیعی, استفاده از سوپرجاذب ها است.پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر سوپر جاذب ها بر افزایش دور آبیاری و میزان رشد نهال گل رز در قالب طرح آماری بلوک کامل تصادفی برای دو عامل سوپرجاذب و دور آبیاری, هر یک در 4 سطح با 3 تکرار به مرحله اجرا در آمد. نتایج پژوهش نشان از تاثیر سوپرجاذب در افزایش دور آبیاری و پارامترهای مختلف رشد در نهال گل رز دارد. ارتفاع شاخه ها در دور آبیاری 10 روز با 40 گرم سوپرجاذب و دور آبیاری 14 روز با 140 گرم سوپر جاذب, قطر یقه و قطر تاج پوشش در دور آبیاری 10 روز با 40 گرم سوپرجاذب, مناسب ترین وضعیت را در متغیرهای پیوسته تحت تیمار های اعمال شده نسبت به شاهد داشته اند. تعداد شاخه اصلی در سطوح 40 و 90 گرم سوپرجاذب و تعداد کل شاخه ها و تعداد گل تأثیر معنی داری نشان نداده است. در مورد متغیرهای تعداد کل شاخه ها و تعداد گل؛ افزایش دور آبیاری تا 14 روز تفاوت معنی داری در وضعیت این متغیرها به وجود آورده و میزان گلدهی نهال ها نیز در ماه های مختلف نتایج متفاوتی نشان داده است.
مسأله کمبـود آب یـک عامـل تهدید کننـده اساسـی در موفقیـت طـرحهـای بیولوژیـک و اجـرای نتیجه بخش آنها است. در نتیجه فراهم نمودن آب مورد نیاز در مراحل اولیه رشد و استقرار نهالهـا ومقاومت آنها در برابر تنشهای مختلف از جمله ضروریاتی است که در میزان موفقیت طرحها بـسیارتأثیرگذار است و افزایش دور آبیاری و کاهش هزینه های هنگفتی که در این مسیر صرف مـیگـردد ازجمله اهداف بلند مدت مدیران می باشد.یکی از روشهای افزایش دور آبیاری و صرفه جویی در مصرف آب به همراه کـاهش هزینـه هـای آبیاری و نیز به حداقل رساندن تنشهای وارده به نهال های کاشته شده، استفاده از سوپرجاذبها است. این مواد قادرند تا 400 برابر وزن خود آب جذب نمایند.
این مواد بیبو، بیرنگ، بدون خاصیت آلایندگی در خاک، آبهای سطحی و زیرزمینـی و بافـتهـای گیاهی می باشند و در نهایت توسط میکروارگانیسم ها تجزیه و بـه ترکیبـات سـازنده شـامل آمونیـاک،دیاکسید کربن و آب بدون ضایعات سمی تبدیل می شوند.
شروع پژوهشهای عملی در دنیا روی پلیمرهای سوپرجاذب مربوط به دهه 1980 میلادی مـیباشـد.اما در ایران، استفاده از مواد جاذب رطوبت به عنوان ماده افزودنی به خـاک دارای سـابقه چنـدان نبـوده وپژوهش هایی در سالهای اخیر آغـاز شـده اسـت.تیلـور و هالفـاکر(1986) در پژوهشی تأثیر پلیمر هیدروفیل را در رساندن آب و مواد غذایی قابل دسترس بـرگ نـو ابلـق بررسی نمودند و گزارش دادند که رشد گیاه در محیط اصلاح شده توسط پلیمرهای آب دوسـت 1 طلایی در مقایسه با گیاهانی که در محیط های بدون پلیمر کشت شده اند به مراتب نیاز به آبیاری کمتری دارد. در بررسی اثر پلیمرهای جاذب رطوبت بـر بقـا و رشـد گنـدم توسـط وود هـاوس و جوهانـسون (1991)،افزایش فاصله بین ظرفیت زراعی و شروع پژمردگی با افزایش 3 برابری میزان پلیمر ممکن بـوده و بـازده مصرف آب و میزان ماده خشک نیز در شرایط وجود هر دو پلیمر افزایش نشان داد.