تفاوت کشت معمولی و کشت هیدروپونیک

کشت گلخانه ای شامل دو نوع معمولی و هیدروپونیک (به ترتیب بستر کشت در خاک و بستر کشت در محلول غذایی مبتنی بر آب) است. گلخانه های معمولی می توانند گیاه را در بستر خاکی با محیطی قابل کنترل رشد دهند . در واقع، عوامل محیطی حیاتی برای رشد گیاه را می توان در سطح بهینه نگه داشت تا آب و هوای مطلوبی در داخل گلخانه ایجاد شود

کشت عمودی گلخانه ای روز به روز محبوب تر می شود و امروزه حدود 405000 هکتار گلخانه در سراسر جهان وجود دارد. کشت مرسوم گلخانه ای (خاک بستر کشت) دارای معایبی است، از جمله نیاز به سطح زیر کشت وسیعی که به غلظت بالایی از مواد مغذی و آفت کش ها نیاز دارد .علاوه بر این، ضایعات شیمیایی و آلاینده های آزاد شده در طول کشت می توانند اثرات خطرناکی مانند تخریب خاک، فرسایش و آلودگی داشته باشند

کشت هیدروپونیک نوعی کشت است که در آن گیاه با استفاده از هوا، آب یا مواد جامد حاوی رطوبت به جای خاک در بستر قرار می گیرد . این کشت نسبت به گلخانه های معمولی کیفیت بهتری دارد و عملکرد و مواد مغذی بیشتری دارد و مصرف کود و آب بهتری دارد .

 همچنین کشت هیدروپونیک یکی از رایج ترین روش هاست. این روش در مقایسه با روش معمولی تمیز و آسان است . کشاورزی سنتی به سطح زیر کشت وسیع، مواد معدنی طبیعی و آب نیاز دارد که باعث کاهش بهره وری می شود. همچنین حذف علف های هرز نیازمند تلاش زیاد و مصرف انرژی است که می تواند بهره وری را کاهش دهد.

هیدروپونیک می تواند دما، رطوبت و سطح آبیاری را توسط یک سیستم کنترلی متشکل از کیت میکروکنترلر متصل به یک شبکه حسگر بی سیم (WSN) کنترل کند . هیدروپونیک روشی خاص و مفید برای پرورش گیاهان است که حتی در مناطق خشک مانند بیابان های خشک نیز قابل استفاده است . بر اساس برخی مقایسه ها بین کشت هیدروپونیک و کشت آزاد، عملکرد محصول در واحد سطح حدود 10 برابر بیشتر از کشت معمولی در زمین های باز بوده است .

در مناطق خشک یا نیمه خشک، استفاده از آب با کیفیت پایین (غلظت نمک بالا) برای کشاورزی رایج است زیرا این تنها منبع موجود است . این آب ها حاوی مقدار زیادی نمک و یون سدیم هستند که باعث تغییرات فیزیکی و شیمیایی در ساختار خاک شده و به تخریب آن کمک می کند . در نتیجه بر تعداد برگ، سطح برگ، محتوای نسبی آب و زیست توده اثر منفی می‌گذارد و بهره‌وری را نیز کاهش می‌دهد.

علاوه بر این، نهاده‌های مورد استفاده در سازه‌های گلخانه‌ای مانند فولاد، پلی اتیلن و ورق‌های پلی کربنات و همچنین شکل ساختمان‌های گلخانه‌ای می‌توانند انتشار گازهای گلخانه‌ای (GHG) و مصرف انرژی را در مقایسه با کشت در زمین‌های کشاورزی افزایش دهند. . بنابراین تولید محصولات کشاورزی در سیستم های گلخانه ای هم مزایا و هم معایب دارد. از مزایای آن می توان به تولید بیش از یک نوع محصول در سال ، تولید بدون توجه به شرایط آب و هوایی، شناسایی نیازهای ضروری گیاهان و اثرات زیست محیطی، افزایش تولید در واحد سطح، اجرای طرح بازاریابی و شناسایی نیازهای بازار هدف اشاره کرد. معایب آن استفاده بیش از حد از منابع انرژی است.

 

بستر کشت: راهنمای کامل انتخاب و استفاده-10 نکته اساسی!!

مقدمه:

آیا می دانید انتخاب بستر کشت مناسب، کلید طلایی موفقیت در گلخانه داری است؟در دنیای شگفت انگیز گلخانه ها، بستر کشت حکم خاک حاصلخیز را دارد،محیطی که ریشه های گیاهان در آن جان می گیرند و به ثمر می نشینند.انتخاب بستر کشت مناسب، مانند انتخاب یک خانه امن و ایده آل برای گیاهان است.خانه ای که تمام نیازهای آنها را برای رشد و شادابی برآورده می کند.در این مقاله، شما را به سفری در دنیای بسترهای کشت گلخانه ای خواهیم برد.

بستر کشت چیست؟

یک محیط کشت اساساً از عناصر اساسی (آب، مواد مغذی) تشکیل شده است که باید فاکتورهای رشد متفاوتی را که مختص هر باکتری و برای رشد آنها ضروری است به آنها اضافه کرد. بستر کشت گلخانه جایگزین مناسبی برای خاک می باشد. که تنظیم کننده PH و EC است.

بستر کشت با رساندن محلول های مغذی جهت رشد و دریافت انرژی گیاه تاثیر بسزایی در عملیات کلروفیل سازی دارد.

رایج ترین محیط های مورد استفاده در تولیدات گلخانه ای در کشاورزی عمودی امروزه مخلوطی از پیتماس ، ورمیکولیت و پرلیت است. بسترهای کشت برای دستیابی به تخلخل بالا و حفظ آب در عین حال هوادهی کافی طراحی شده اند. یک بار ماده مغذی اضافه می شود و درتمامی فضای موجود در گلخانه برقرار می باشد.که از آفات جلوگیری می‌کند هم چنین دما و رطوبت و گرما رابیش از حد نیاز وارد نمی‌کند.

جنس بسیاری از بسترهای آبکشت از پلاستیک های مقاوم در برابر جریان مدوام آب و منابع تغذیه ای است.طول عمر بسترهای هیدروپونیک به صورت مفید در صورت استفاده صحیح تا ده سال هم می باشد.

در تولید بعضی از محصولات معمولا از ترکیب پرلیت با کوکوپیت استفاده می شود.که طول عمر حدود 4 یا 5 سال را دارد.

انواع بستر کشت 

• در بستر جامد
• روش کشت متراکم
• کشت آبی یا مایع(شناور)
• کشت در ماسه
• آکواپونیک
• کشت در هوا (ایروپونیک )
• گشت در پشم سنگ:
• کشت مارپیج
• کشت در پلاستیک

 

در حال حاضر سیستم های تولید متعددی در سراسر جهان توسط تولیدکنندگان گلخانه ای تجاری مورد استفاده قرار می گیرند. سیستم های تولید محصولات گلخانه ای یا بر اساس کشت خاک یا بدون خاک است. در کشت خاک، محصولات در خاک بومی یا در خاکی که داخل گلخانه آورده می شود تولید می شود. یک خاک خوب زهکشی شده و عاری از عوامل بیماری زا با بافت یکنواخت معمولاً بهترین محیط برای رشد گیاه است، اما برخی از خاک ها همیشه این ویژگی ها را ندارند. 

هنگامی که شرایط نامطلوب در خاک یافت می شود و احیاء غیرعملی است، ممکن است نوعی از کشت بدون خاک توجیه شود. کشت بدون خاک شامل رشد گیاهان در یک کشت آبی، که هیدروپونیک نامیده می شود، یا در یک بستر بدون خاک مانند ماسه، ورمیکولیت، پشم سنگ، پیت ماس، گرد و غبار اره، گرد و غبار نارگیل یا الیاف نارگیل است. پرورش دهنده گلخانه ای در سیستم های کشت بدون خاک انتخاب های زیادی دارد

روش استفاده و انتخاب به گیاهانی که قرار است رشد کنند، اندازه سیستم و سرمایه گذاری مالی و زمانی که پرورش دهنده می خواهد انجام دهد بستگی دارد. بسیاری از پرورش دهندگان در طول زمان شیوه های متنوعی را امتحان می کنند و در نهایت به روشی می رسند که برای انواع گیاهان آنها به خوبی کار می کند و با آن موفقیت را تجربه می کنند. همه سیستم‌های تولید گلخانه‌ای نیاز به استفاده از کنترل‌های محیطی مشابه، سازه‌های سایه، سیم‌های پشتیبانی و شیوه‌های کلی تولید دارند. تفاوت عمده در نوع کشت مورد استفاده و روش های آبیاری و تحویل مواد غذایی است. 

 

بهترین بستر کشت  برای بذر

خاک شروع بذر ممکن است شامل چندین ماده از جمله مواد آلی نگهدارنده رطوبت مانند پیت ماس، کوکو، کمپوست ریز، پوست درخت کمپوست شده، یا کپک برگ و مواد متخلخل برای کمک به زهکشی خوب، مانند پرلیت، ورمیکولیت، یا ماسه باشد.

کمپوست بذر بدون ذغال سنگ نارس نسبت به کمپوست های خانگی جوانه زنی مطمئن تری می دهد. آنها همچنین دارای مواد مغذی کمی هستند که برای جوانه زدن بذرها غیر ضروری هستند و عاری از آفات و بیماری ها هستند. سعی کنید هر سال از کمپوست تازه استفاده کنید، زیرا در صورت نگهداری خراب می شود.

محیط جوانه زنی باید سبک، متخلخل و عاری از عوامل بیماری زا باشد. محیط های عالی برای شروع بذر، مخلوط های بدون خاک هستند که به صورت تجاری تهیه می شوند، مانند جیفی میکس. هنگام پیوند نهال ها در گلدان های جداگانه یا بسته های سلولی از مخلوط گلدانی با کیفیت بالا و زهکشی خوب استفاده کنید.

یک محیط شروع بذر خوب باید خوب، یکنواخت، هوادهی خوب و بسته بندی شل داشته باشد. همچنین باید عاری از حشرات، ارگانیسم های بیماری و دانه های علف های هرز باشد. برای بهترین نتیجه، یک مخلوط شروع بذر بدون خاک متشکل از پیت ماس، ورمیکولیت با عیار ریز یا پرلیت انتخاب کنید.

 

 

آماده سازی بستر کشت گلخانه

اگر محل گلخانه بر روی خاک فشرده و سفت باشد، ارزان ترین و آسان ترین گزینه بتن ریزی در چهار پایه در گوشه های قاب است و از تراز بودن کامل آن قبل از گیرش بتن اطمینان حاصل شود. در حالی که بتن سخت می شود، ممکن است لازم باشد قاب را در جای خود نگه دارد.

پایه بتنی جامد پایداری و مقاومت در برابر باران را دارد و در برابر آسیب های طبیعی محافظت می کند. خرید پایه گلخانه ای بتنی یک راه حل بلند مدت است و از گلخانه شما برای سال های طولانی محافظت می کند.

پس از آماده سازی بستر بذر، زمین به طور مناسب برای آبیاری و کاشت یا کاشت نهال قرار می گیرد. این عملیات مختص محصول است. برای اکثر محصولات زراعی مانند گندم، سویا، ارزن ، بادام زمینی، کرچک و غیره، بستر بذر همسطح  تهیه می شود.

 

 

 

تلفات تریپس غربی گل در غلظت توصیه شده چند حشره کش و میزان جلب شوندگی به تله چسبنده رنگی در باغ سیب

تریپس غربی گل Frankliniella occidentalis (Pergande) یکی از مهم ترین آفات درختان میوه در فصل گل دهی در دنیا به شمار می آید. استفاده از تله های رنگی و حشره کش ها در مدیریت کنترل این حشره بسیار متداول است. در این پژوهش میزان جلب حشرات کامل توسط سه نوع تله رنگی (زرد، آبی و سفید) و کارآیی پنج ترکیب آفت کش (دلتامترین + ایمیداکلوپراید، استامی پراید، آنتی فیدنت، آزادیراختین و اکسی دیمتون متیل) علیه این آفت در قالب دو طرح بلوک کامل تصادفی مجزا در یک باغ سیب در حومه شهر شیراز بررسی شد. نتایج به صورت میانگین تراکم تریپس غربی گل در 25 سانتی متر سرشاخه و درصد کاهش جمعیت بر اساس فرمول هندرسون-تیلتون برآورد شد. نتایج مربوط به تله های رنگی نشان داد در همه تاریخ های نمونه برداری تله های آبی رنگ نسبت به دیگر تله ها به طور معنی داری تعداد بیشتری تریپس گل را جلب کردند. به طور میانگین تله های آبی رنگ 85/13 ± 31/34، تله های زرد 78/4 ± 56/12 و تله های سفید 83/1 ± 87/4 تریپس غربی گل جلب کردند. نتایج تجزیه واریانس داده های مربوط به 14 روز پس از کاربرد آفت کش ها حاکی از تاثیر معنی دار تیمارها بر تراکم جمعیت تریپس غربی گل بود و مقایسه میانگین ها نشان داد تیمار دلتامترین+ایمیداکلوپراید، استامی پراید و آنتی فیدنت با شاهد اختلاف معنی داری دارند. میانگین درصد تلفات آفت در تیمارهای دلتامترین + ایمیداکلوپراید، استامی پراید، آنتی فیدنت، آزادیراختین و اکسی دیمتون متیل 14 روز پس از کاربرد آفتکش ها به ترتیب 7/77، 3/83، 1/70، 6/25 و 9/29 درصد تعیین شد. در مجموع، کاربرد تله های چسبی آبی رنگ و مخلوط حشره کش دلتامترین+ ایمیداکلوپراید، استامی پراید و آنتی فیدنت در برنامه مدیریت کنترل تریپس غربی گل مناسب به نظر می رسد.

اثر تیمار طول شاخه بریده بر عمر گلجایی و روابط آبی گل رز رقم ’بینگو وایت‘

یکی از فاکتورهای مهم در کنترل کیفیت محصولات گل­های تازه، طول شاخه است که تعیین کننده مهم عملکرد شاخه بریده بوده و درجه­ بندی و بازاررسانی بسیاری از گل­های شاخه بریده مانند رز بر اساس طول شاخه است.  هدف این مطالعه بررسی تیمار طول­های مختلف شاخه بریده و محلول ساکارز بر عمر گل­جایی و تعادل آبی گل رز رقم ’بینگو وایت‘ بود. این آزمایش به­ صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با چهار سطح مختلف طول شاخه (25، 35، 45 و 55 سانتی­متر) و دو سطح ساکارز (صفر و دو درصد) همراه با هیپوکلریت سدیم با غلظت 50 میلی­گرم در لیتر در سه تکرار، در دمای 2± 23 درجه­سانتی­گراد و رطوبت نسبی 5 ± 65 درصد و شدت نور 12 میکرومول برمترمربع در ثانیه (لامپ­های فلورسنت سفید خنک) با 12 ساعت روشنایی تا پایان عمر گلجایی انجام شد. در این آزمایش پارامترهای کیفی و کمی مختلفی از قبیل: عمرگلجایی، پتانسیل آب برگ و گل، نشت یونی برگ و گلبرگ، پایداری غشا سلول­های برگ و گلبرگ و هدایت روزنه­ای برگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که، بیشترین عمر گلجایی (17 روز) در کمترین  تیمار طول شاخه (25 سانتی­متر) در محلول گلجایی حاوی ساکارز دو درصد  و کمترین عمر گلجایی (10 روز) در بزرگترین طول شاخه (55 سانتی­متر) به­طور معنی­داری (01/0P <) مشاهده شد. کمترین میزان نشت یونی برگ و گلبرگ به­ طور معنی ­داری (05/0P <) در کوتاه­ترین طول شاخه (25 سانتی­متر) مشاهده شد، اگرچه تفاوت معنی­ داری بین سایر سطوح طول شاخه شامل  35 و 45 سانتی­متر با سطح 25 سانتی­متر وجود نداشت. کمترین میزان شاخص پایداری غشا سلولی به شکل معنی داری (05/0P <) در بیشترین طول شاخه (55 سانتی متر) در مقایسه با سایر طول های شاخه بود.  بیشترین میزان پتانسیل آب برگ و گل  به­ صورت معنی داری (01/0P <) در تیمار 35 سانتی­متر طول شاخه در مقایسه با سایر طول­ها مشاهده گردید. هدایت روزنه­ای برگ در طول زمان کاهش یافت و تحت تاثیر تیمار طول شاخه به شکل معنی­ داری قرار نگرفت. کمترین میزان پایداری غشا برگ و گلبرگ در طول ساقه 55 سانتی­متر مشاهده شد و بین سایر طول­ها اختلاف معنی­داری وجود نداشت. هدایت روزنه­ای در طول زمان کاهش یافت و تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. به ­طور کلی نتایج  ما نشان داد که، تیمار طول­ کوتاه ­تر شاخه (25 سانتی­متر) و محلول ساکارز 2 درصد نه تنها بیشترین تأثیر را بر افزایش عمرگلجایی داشت بلکه باعث بهتر شدن وضعیت آبی، کاهش نشت یونی و افزایش پایداری غشا سلولی گلبرگ شد

تأثیر سولفات آلومینیوم و بازبرش شاخه بر ماندگاری و کیفیت رز شاخه ‌بریده رقم وارلون

این پژوهش با هدف بررسی سطوح مختلف سولفات آلومینیوم در محلول نگهدارنده همراه با برش مجدد شاخه بر ماندگاری گل شاخه‌بریده رز رقم وارلون در گروه باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان انجام گرفت. گل‌های شاخه ‌بریده رز از پایه‌های مادری دوساله برداشت شده و تحت تیمار محلول سولفات آلومینیوم با غلظت‌های (0، 100، 150 و 200 میلی‌گرم در لیتر) و برش مجدد شاخه در 2 سطح (بازبرش و بدون برش) قرار گرفتند. در طول آزمایش صفات ماندگاری، کلروفیل a، b و کلروفیل کل، جذب آب، محتوای نسبی آب، پروتئین کل، فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و کاتالاز در گلبرگ‌ها اندازه‌گیری شدند. نتایج نشان داد که سطوح مصرف سولفات آلومینیوم تأثیر معنی‌دار بر صفات میزان کلروفیل a، کلروفیل کل و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان در سطح 1 درصد و بر صفات ماندگاری، کلروفیل a و محتوای نسبی آب در سطح 5 درصد داشت. همچنین سطوح برش مجدد شاخه تأثیر معنی‌دار بر صفات ماندگاری، میزان کلروفیل، جذب آب، محتوای نسبی آب، پروتئین کل و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان در سطح 1 درصد نشان داد. تأثیر متقابل سولفات آلومینیوم و برش مجدد شاخه نیز بر صفات کلروفیل b و فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و کاتالاز در سطح 1 درصد و بر صفات ماندگاری، کلروفیل کل، محتوای نسبی آب در سطح 5 درصد معنی‌دار بود. بنابراین تیمارها به‌طور مستقیم و یا غیرمستقیم بر صفات اندازه‌گیری شده تأثیر معنی‌دار داشته و موجب کاهش پیری و افزایش ماندگاری و کیفیت گل‌ها گردید.

تأثیر بستر های مختلف کاشت در گلخانه بر عملکرد و کیفیت رز شاخه بریده

گل رز با اختصاص بیش از یک سوم تولید گل بریدنی به خود ، در مقام نخست تولید گل بریدنی جهان قرار دارد . در سال های اخیر استفاده از سیسستم های کشت بدون خاک برای تولید گل رز در دنیا و از جمله ایران در حال توسعه است. یکی از مهم ترین نیازهای سیستم های کاشت متخلخل، شناخت یک بستر کاشت مناسب با استفاده از ترکیبات محلی می باشد. بر همین اساس هدف از این پژوهش جایگزین نمودن کوکوپیت به عنوان یک ماده وارداتی با مواد داخلی در ایران از جمله پرلایت، پوکه لیکا، زئولایت ویا ترکیبی از آنها و تأثیر این بستر ها بر خصوصیات گل رز رقم maroussia بود. بنابراین آزمایشی بصورت طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل نه بستر کاشت: کوکوپیت ( 100 %)، پرلایت ( 100 % )، پوکه معدنی ( لیکا ) ( 100 % )، کوکوپیت (75 % )+ زئولایت ( 25 % )، پرلایت (75 % )+ زئولایت ( 25 % )، پوکه معدنی (75 % )+ زئولایت ( 25 % )، کوکوپیت (50 % ) + پرلایت (50 % )، کوکوپیت (50 % ) + پوکه معدنی (50 % ) و پرلایت (50 % )+ پوکه معدنی (50 % ) بود. در طول آزمایش صفاتی از جمله طول ساقه، طول دمگل، طول شاخه، قطر پائین ساقه، قطر وسط ساقه، قطر دمگل، تعداد برگ، وزن تر، طول و قطر غنچه گل و عملکرد مورد ارزیابی قرار گرفت. در پایان آزمایش نیز وزن خشک شاخه گل تعیین شد. همچنین غلظت پتاسیم، کلسیم و سدیم برگ ها وگلبرگ ها اندازه گیری شد. حجم زه آب خروجی هر گلدان و غلظت نیترات، پتاسیم و سدیم زه آب نیز تعیین گردید. نتایج نشان داد که گیاهان کاشته شده در بسترهای کوکوپیت و کوکوپیت + زئولایت دارای رشد رویشی بالائی بودند. اضافه کردن زئولایت به کوکوپیت سبب افزایش وزن خشک شاخه گل رز و درصد ماده خشک شاخه شد. اضافه کردن زئولایت به پرلایت سبب افزایش قطر پائین ساقه، وزن خشک شاخه و تعداد گل در بوته شد ولی غلظت پتاسیم برگ و غلظت پتاسیم زه آب را کاهش داد. افزودن زئولایت به لیکا سبب افزایش طول دمگل، طول غنچه و غلظت پتاسیم گلبرگ شد ولی حجم زه آب و غلظت پتاسیم زه آب را کاهش داد. افزودن کوکوپیت به پرلایت طول و قطر دمگل، قطر پائین ساقه، وزن تر و خشک شاخه، تعداد گل، غلظت پتاسیم و کلسیم گلبرگ را افزایش داد ولی سبب کاهش حجم زه آب خروجی گردید. افزودن کوکوپیت به لیکا سبب افزایش طول شاخه، وزن خشک شاخه، تعداد گل، غلظت پتاسیم و کلسیم گلبرگ شد و کاهش حجم زه آب خروجی از گلدان شد. ترکیب کردن پرلایت با لیکا سبب افزایش وزن خشک شاخه، درصد ماده خشک شاخه و تعداد گل نسبت به خالص هر کدام گردید و علاوه بر این صفات باعث افزایش طول دمگل، طول شاخه، طول غنچه گل و غلظت پتاسیم در گلبرگ و کاهش حجم زه آب خروجی نسبت به بستر لیکای شد. بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد که اضافه کردن زئولایت به کوکوپیت، پرلایت و لیکا توانسته است برخی خصوصیات گل را نسبت به بستر خالص آنها بهبود بخشد. همچنین افزودن کوکوپیت به پرلایت سبب تقویت تعدادی از صفات رویشی و تعداد گل می گردد. پیشنهاد می شود به ترتیب از بسترهای کوکوپیت + زئولایت، کوکوپیت و کوکوپیت + پرلایت به عنوان بستر کاشت استفاده گردد. کلمات کلیدی: بسترهای کاشت، رز شاخه بریده، کوکوپیت، پرلایت، لیکا، زئولایت

 

تأثیر بسترهای مختلف کاشت در گلخانه بر عملکرد و کیفیت گل رز شاخه بریده

یکی از مهم ترین نیازهای سیستم های هیدروپونیک دارای بستر، شناسایی یک بستر کاشت مناسب با استفاده از ترکیبات محلی (قابل دسترس و ارزان) است. بر همین اساس، هدف از این پژوهش، امکان جایگزین نمودن کوکوپیت به عنوان یک ماده وارداتی با مواد داخلی در ایران و تأثیر این بستر ها بر خصوصیات کمی و کیفی گل رز رقم ‘maroussia’ بود. بنابراین، آزمایشی گلخانه ای به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل 9 بستر کاشت: کوکوپیت (100 درصد)، پرلایت (100 درصد)، پوکه معدنی (لیکا) (100 درصد)، کوکوپیت 75 درصد+ زئولایت 25 درصد، پرلایت 75 درصد+ زئولایت 25 درصد، پوکه معدنی 75 درصد+ زئولایت 25 درصد، کوکوپیت 50 درصد+ پرلایت 50 درصد، کوکوپیت 50 درصد+ پوکه معدنی 50 درصد و پرلایت 50 درصد+ پوکه معدنی 50 درصد بود. نتایج نشان داد که گیاهان کاشته شده در بسترهای کوکوپیت و کوکوپیت+ زئولایت دارای بهترین رشد رویشی و زایشی بودند. بیشترین تعداد گل در بوته در بسترهای کوکوپیت خالص (31/8) و کوکوپیت+ پرلایت (81/7) دیده شد که با بستر کوکوپبت+ زئولایت (87/6) تفاوت معنی داری نشان نداد. افزودن زئولایت به کوکوپیت، پرلایت و لیکا توانسته است طول غنچه گل و تعداد گل در بوته را نسبت به بستر خالص آنها بهبود بخشد. هم چنین افزودن کوکوپیت به پرلایت سبب تقویت وزن تر و خشک شاخه و تعداد گل شد. براساس نتایج آزمایش و فراوانی زئولایت در ایران، ترکیب 75 درصد کوکوپیت و 25 درصد زئولایت توصیه می گردد.

تأثیر تغذیه برگی قبل از برداشت با مقادیر و منابع مختلف کلسیم برعملکرد و کیفیت گل بریده رز رقم ایلونا

ماندگاری و کیفیت نامطلوب گل های بریده رز (rosa hybrida l.) در دوره پس از برداشت، از مشکلات تولید گل رز در اکثر گلخانه های ایران است. کلسیم یکی از مهمترین عناصر غذایی است که نقش مهمی در ماندگاری گل های بریده رز دارد. به منظور مطالعه تأثیر تغذیه برگی قبل از برداشت با مقادیر و منابع مختلف کلسیم بر عملکرد و شاخص های کیفی گل رز رقم ایلونا، آزمایشی به صورت فاکتوریل با دو عامل غلظت کلسیم شامل صفر، 3/0 و 6/0 گرم در لیتر و منبع کودی شامل نیترات کلسیم (ca(no3)2.4h2o) و کلات کلسیم (ca-edta) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار از سال 1384 به مدت دو سال در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی‏آباد دزفول اجرا گردید. نتایج نشان داد اگرچه تغذیه برگی سطوح کلسیم از منابع مختلف تأثیر معنی داری بر عملکرد و شاخص های کیفی هنگام برداشت گل رز از قبیل وزن تر و طول ساقه گل دهنده و طول و قطر جام گل نداشت، اما منجر به افزایش معنی دار (p< 0.01) ماندگاری گل رز به میزان 7/2 و 9/2 روز به ترتیب در سطوح 3/0 و 6/0 گرم در لیتر کلسیم شد که این مسئله به دلیل افزایش غلظت کلسیم در برگ ها و گلبرگ ها بود. تأثیر هر دو منبع نیترات کلسیم و کلات کلسیم در تأمین کلسیم مورد نیاز گل رز و افزایش طول عمر پس از برداشت یکسان بود. براساس نتایج این پژوهش، برای افزایش ماندگاری گل رز در طی دوره پس از برداشت، تغذیه برگی کلسیم با غلظت 3/0 گرم در لیتر از منبع نیترات کلسیم و یا کلات کلسیم در شرایط شمال خوزستان تحت شرایط پرورش گلخانه ای توصیه می شود.

تأثیر تیمارهای شیمیایی و ساکارز بر طول عمر پس از برداشت سه رقم گل شاخه بریده رز

به منظور بررسی تأثیر تیمارهای شیمیایی و ساکارز بر ماندگاری پس از برداشت گلهای شاخه بریده رز ( Rosa hybrida L. ) ارقام Bouing ، Creamly و Sena آزمایشی انجام گرفت. تیمارهای شیمیایی شامل آب مقطر (شاهد)، ساکارز 10 گرم در لیتر، ساکارز 10 گرم در لیتر + اسید سیتریک 100 میلی گرم در لیتر، ساکارز 10 گرم در لیتر + سولفات آلومینیوم 100 میلی‌گرم در لیتر، ساکارز 10 گرم در لیتر + تیوسولفات نقره (5/0 میلی مولار برای 2 ساعت) بودند. نتایج نشان داد که بهترین تیمار برای رقم Sena ، ساکارز + تیوسولفات نقره است که موجب افزایش وزن تر، جذب آب، قطر گل و طول عمر گل می‌شود. در حالیکه این تیمار برای رقم Creamly موجب سوختگی (سیاه شدن) نوک گلبرگها شد، هرچند دیگر فاکتورهای مورد اندازه‌گیری را بهبود بخشید. بهترین تیمار برای دو رقم دیگر اسید سیتریک + ساکارز بود. بهترین تأثیر سولفات آلومینیوم +ساکارز در رقم Sena دیده شد. این تیمار در رقم Creamly تأثیر چندانی نداشت و در رقم Bouing موجب کاهش طول عمر نسبت به شاهد شد.    

اثر سیتوکینین ها، ساکارز و 8-HQS بر کیفیت و طول عمر گل های شاخه بریده رز

در این آزمایش اثر تیمارهای مختلفی شامل محلول نگهدارنده (200 میلی گرم در لیتر ماده8- HQS همراه با 20 گرم در لیتر ساکارز) به تنهایی یا در ترکیب با بنزیل آدنین (BA) و تیدیازورون (TDZ) به صورت تیمار کوتاه مدت (پالسی) یا افشانه (اسپری) بر صفات مرتبط با پیری و همچنین طول عمر گل های شاخه بریده رز رقم رد جانت بررسی شد. تیمارهای محلول نگهدارنده و همچنین BA به میزان 25 میلی مولار بصورت تیمار کوتاه مدت بعلاوه محلول نگهدارنده موجب حفظ وزن تر نسبی و میزان آب گلبرگ و برگ، افزایش میزان جذب محلول، جلوگیری از کاهش کربوهیدرات‌های گلبرگ و برگ، جلوگیری از تخریب پروتئین های محلول گلبرگ و کلروفیل برگ ها در طی دوره آزمایش شدند. میزان آنتوسیانین گلبرگ ها و قطر گل ها در تیمار 25 میلی مولار BA بعلاوه محلول نگهدارنده بیشتر از محلول نگهدارنده به تنهایی بود. بیشترین طول عمر پس از برداشت گل ها نیز در دو تیمار فوق مشاهده گردید.با کاربرد سیتوکینین های مختلف بعلاوه محلول نگهدارنده نه تنها افزایشی در طول عمر گل ها نسبت به محلول نگهدارنده به تنهایی مشاهده نشد بلکه طول عمر آنها اندکی نیز کاهش یافت.