بررسی امکان بهبود ماندگاری گل بریده رز رد اولد با استفاده از برخی تیمارهای ارگانیکی و تیوسولفات نقره

در سال های اخیر، توجه جهانی به حفظ محیط زیست، منجر به انجام تحقیقاتی برای استفاده از گیاهان دارویی و مواد ارگانیک در حفظ کیفیت پس از برداشت محصولات باغبانی شده است. بررسی حاضر برای یافتن جایگزین های طبیعی و مناسب مثل عصاره های گیاهان دارویی (نعناع، آویشن، مرزه و رزماری)، اسید هومیک و S-کاروون به منظور افزایش عمر پس از برداشت گل بریده رز و پتانسیل آنها برای جایگزین شدن ترکیبات شیمیایی خطرناک مثل تیوسولفات نقره اجرا گردید. تاثیر غلظت های 1، 5/2، 5، 5/7 و 10% عصاره های گیاهی، 10، 25، 50، 75 و 100 میلی‌گرم در لیتر اسید هومیک ، 1/0، 2/0، 3/0، 4/0 و 5/0میلی مولار S-کاروون و 1 میلی مولار تیوسولفات نقره بر روی طول عمر، وزن تر نسبی، قطر گل و میزان کلروفیل بررسی گردید. آزمایش بر پایه طرح کاملا تصادفی با 5 تکرار انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که نمونه های تحت تیمار 1 میلی مولار تیوسولفات نقره و 50 میلی گرم در لیتر اسید هومیک بطور معنی داری عمر پس از برداشت گل بریده رز را (به ترتیب 26 و 24 روز) در مقایسه با شاهد (4/17) افزایش داد. علاوه بر آن، غلظت 1/0 میلی مولار S-کاروون نیز اثر معنی دار و مثبتی بر طول عمر گل بریده داشت. نمونه‌های تحت تیمارهای 3/0 میلی مولار S-کاروون در روزهای ابتدایی و 1 میلی مولار تیوسولفات نقره در روزهای پایانی (هفدهم و نوزدهم) دارای بیشترین وزن تر نسبی بودند. اما، عصاره های گیاهی غلظت های 1% نعناع و 5/7% مرزه، عمر پس از برداشت گل بریده رز را در مقایسه با شاهد کاهش داد. غلظت 10% نعناع در اندازه گیری دوم و سوم تاثیر منفی و معنی داری بر قطر گل نشان داد. همچنین در دو اندازه گیری آخر، نمونه قرار گرفته تحت غلظت 1 میلی مولار تیوسولفات نقره از بیشترین قطر برخوردار بود. هیچ اختلاف معنی داری از لحاظ میزان کلروفیل در تیمارهای مورد استفاده مشاهده نشد. به طور کلی، این نتایج نشان داد که تیمار تیوسولفات نقره همچنان جایگاه نخست را در افزایش طول عمر گل بریده رز به خود اختصاص داده است، اما تیمارهای اسید هومیک و S-کاروون نیز به ترتیب با اختلاف 6/6 و6/4 نسبت به شاهد می توانند جایگزین مناسبی برای این ماده غیرارگانیک باشند.

تأثیر تغذیه برگی قبل از برداشت با مقادیر و منابع مختلف کلسیم بر عملکرد و کیفیت گل بریده رز ایلونا

ماندگاری و کیفیت نامطلوب گل های بریده رز (rosa hybrida l.) در دوره پس از برداشت، از مشکلات تولید گل رز در اکثر گلخانه های ایران است. کلسیم یکی از مهمترین عناصر غذایی است که نقش مهمی در ماندگاری گل های بریده رز دارد. به منظور مطالعه تأثیر تغذیه برگی قبل از برداشت با مقادیر و منابع مختلف کلسیم بر عملکرد و شاخص های کیفی گل رز رقم ایلونا، آزمایشی به صورت فاکتوریل با دو عامل غلظت کلسیم شامل صفر، 3/0 و 6/0 گرم در لیتر و منبع کودی شامل نیترات کلسیم (ca(no3)2.4h2o) و کلات کلسیم (ca-edta) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار از سال 1384 به مدت دو سال در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی‏ آباد دزفول اجرا گردید. نتایج نشان داد اگرچه تغذیه برگی سطوح کلسیم از منابع مختلف تأثیر معنی داری بر عملکرد و شاخص های کیفی هنگام برداشت گل رز از قبیل وزن تر و طول ساقه گل دهنده و طول و قطر جام گل نداشت، اما منجر به افزایش معنی دار (p< 0.01) ماندگاری گل رز به میزان 7/2 و 9/2 روز به ترتیب در سطوح 3/0 و 6/0 گرم در لیتر کلسیم شد که این مسئله به دلیل افزایش غلظت کلسیم در برگ ها و گلبرگ ها بود. تأثیر هر دو منبع نیترات کلسیم و کلات کلسیم در تأمین کلسیم مورد نیاز گل رز و افزایش طول عمر پس از برداشت یکسان بود. براساس نتایج این پژوهش، برای افزایش ماندگاری گل رز در طی دوره پس از برداشت، تغذیه برگی کلسیم با غلظت 3/0 گرم در لیتر از منبع نیترات کلسیم و یا کلات کلسیم در شرایط شمال خوزستان تحت شرایط پرورش گلخانه ای توصیه می شود.

تلفات تریپس غربی گل در غلظت توصیه شده چند حشره کش و میزان جلب شوندگی به تله چسبنده رنگی در باغ سیب

تریپس غربی گل Frankliniella occidentalis (Pergande) یکی از مهم ترین آفات درختان میوه در فصل گل دهی در دنیا به شمار می آید. استفاده از تله های رنگی و حشره کش ها در مدیریت کنترل این حشره بسیار متداول است. در این پژوهش میزان جلب حشرات کامل توسط سه نوع تله رنگی (زرد، آبی و سفید) و کارآیی پنج ترکیب آفت کش (دلتامترین + ایمیداکلوپراید، استامی پراید، آنتی فیدنت، آزادیراختین و اکسی دیمتون متیل) علیه این آفت در قالب دو طرح بلوک کامل تصادفی مجزا در یک باغ سیب در حومه شهر شیراز بررسی شد. نتایج به صورت میانگین تراکم تریپس غربی گل در 25 سانتی متر سرشاخه و درصد کاهش جمعیت بر اساس فرمول هندرسون-تیلتون برآورد شد. نتایج مربوط به تله های رنگی نشان داد در همه تاریخ های نمونه برداری تله های آبی رنگ نسبت به دیگر تله ها به طور معنی داری تعداد بیشتری تریپس گل را جلب کردند. به طور میانگین تله های آبی رنگ 85/13 ± 31/34، تله های زرد 78/4 ± 56/12 و تله های سفید 83/1 ± 87/4 تریپس غربی گل جلب کردند. نتایج تجزیه واریانس داده های مربوط به 14 روز پس از کاربرد آفت کش ها حاکی از تاثیر معنی دار تیمارها بر تراکم جمعیت تریپس غربی گل بود و مقایسه میانگین ها نشان داد تیمار دلتامترین+ایمیداکلوپراید، استامی پراید و آنتی فیدنت با شاهد اختلاف معنی داری دارند. میانگین درصد تلفات آفت در تیمارهای دلتامترین + ایمیداکلوپراید، استامی پراید، آنتی فیدنت، آزادیراختین و اکسی دیمتون متیل 14 روز پس از کاربرد آفتکش ها به ترتیب 7/77، 3/83، 1/70، 6/25 و 9/29 درصد تعیین شد. در مجموع، کاربرد تله های چسبی آبی رنگ و مخلوط حشره کش دلتامترین+ ایمیداکلوپراید، استامی پراید و آنتی فیدنت در برنامه مدیریت کنترل تریپس غربی گل مناسب به نظر می رسد.

اثر تیمار طول شاخه بریده بر عمر گلجایی و روابط آبی گل رز رقم ’بینگو وایت‘

یکی از فاکتورهای مهم در کنترل کیفیت محصولات گل­های تازه، طول شاخه است که تعیین کننده مهم عملکرد شاخه بریده بوده و درجه­ بندی و بازاررسانی بسیاری از گل­های شاخه بریده مانند رز بر اساس طول شاخه است.  هدف این مطالعه بررسی تیمار طول­های مختلف شاخه بریده و محلول ساکارز بر عمر گل­جایی و تعادل آبی گل رز رقم ’بینگو وایت‘ بود. این آزمایش به­ صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با چهار سطح مختلف طول شاخه (25، 35، 45 و 55 سانتی­متر) و دو سطح ساکارز (صفر و دو درصد) همراه با هیپوکلریت سدیم با غلظت 50 میلی­گرم در لیتر در سه تکرار، در دمای 2± 23 درجه­سانتی­گراد و رطوبت نسبی 5 ± 65 درصد و شدت نور 12 میکرومول برمترمربع در ثانیه (لامپ­های فلورسنت سفید خنک) با 12 ساعت روشنایی تا پایان عمر گلجایی انجام شد. در این آزمایش پارامترهای کیفی و کمی مختلفی از قبیل: عمرگلجایی، پتانسیل آب برگ و گل، نشت یونی برگ و گلبرگ، پایداری غشا سلول­های برگ و گلبرگ و هدایت روزنه­ای برگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که، بیشترین عمر گلجایی (17 روز) در کمترین  تیمار طول شاخه (25 سانتی­متر) در محلول گلجایی حاوی ساکارز دو درصد  و کمترین عمر گلجایی (10 روز) در بزرگترین طول شاخه (55 سانتی­متر) به­طور معنی­داری (01/0P <) مشاهده شد. کمترین میزان نشت یونی برگ و گلبرگ به­ طور معنی ­داری (05/0P <) در کوتاه­ترین طول شاخه (25 سانتی­متر) مشاهده شد، اگرچه تفاوت معنی­ داری بین سایر سطوح طول شاخه شامل  35 و 45 سانتی­متر با سطح 25 سانتی­متر وجود نداشت. کمترین میزان شاخص پایداری غشا سلولی به شکل معنی داری (05/0P <) در بیشترین طول شاخه (55 سانتی متر) در مقایسه با سایر طول های شاخه بود.  بیشترین میزان پتانسیل آب برگ و گل  به­ صورت معنی داری (01/0P <) در تیمار 35 سانتی­متر طول شاخه در مقایسه با سایر طول­ها مشاهده گردید. هدایت روزنه­ای برگ در طول زمان کاهش یافت و تحت تاثیر تیمار طول شاخه به شکل معنی­ داری قرار نگرفت. کمترین میزان پایداری غشا برگ و گلبرگ در طول ساقه 55 سانتی­متر مشاهده شد و بین سایر طول­ها اختلاف معنی­داری وجود نداشت. هدایت روزنه­ای در طول زمان کاهش یافت و تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. به ­طور کلی نتایج  ما نشان داد که، تیمار طول­ کوتاه ­تر شاخه (25 سانتی­متر) و محلول ساکارز 2 درصد نه تنها بیشترین تأثیر را بر افزایش عمرگلجایی داشت بلکه باعث بهتر شدن وضعیت آبی، کاهش نشت یونی و افزایش پایداری غشا سلولی گلبرگ شد

تأثیر سولفات آلومینیوم و بازبرش شاخه بر ماندگاری و کیفیت رز شاخه ‌بریده رقم وارلون

این پژوهش با هدف بررسی سطوح مختلف سولفات آلومینیوم در محلول نگهدارنده همراه با برش مجدد شاخه بر ماندگاری گل شاخه‌بریده رز رقم وارلون در گروه باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان انجام گرفت. گل‌های شاخه ‌بریده رز از پایه‌های مادری دوساله برداشت شده و تحت تیمار محلول سولفات آلومینیوم با غلظت‌های (0، 100، 150 و 200 میلی‌گرم در لیتر) و برش مجدد شاخه در 2 سطح (بازبرش و بدون برش) قرار گرفتند. در طول آزمایش صفات ماندگاری، کلروفیل a، b و کلروفیل کل، جذب آب، محتوای نسبی آب، پروتئین کل، فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و کاتالاز در گلبرگ‌ها اندازه‌گیری شدند. نتایج نشان داد که سطوح مصرف سولفات آلومینیوم تأثیر معنی‌دار بر صفات میزان کلروفیل a، کلروفیل کل و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان در سطح 1 درصد و بر صفات ماندگاری، کلروفیل a و محتوای نسبی آب در سطح 5 درصد داشت. همچنین سطوح برش مجدد شاخه تأثیر معنی‌دار بر صفات ماندگاری، میزان کلروفیل، جذب آب، محتوای نسبی آب، پروتئین کل و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان در سطح 1 درصد نشان داد. تأثیر متقابل سولفات آلومینیوم و برش مجدد شاخه نیز بر صفات کلروفیل b و فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و کاتالاز در سطح 1 درصد و بر صفات ماندگاری، کلروفیل کل، محتوای نسبی آب در سطح 5 درصد معنی‌دار بود. بنابراین تیمارها به‌طور مستقیم و یا غیرمستقیم بر صفات اندازه‌گیری شده تأثیر معنی‌دار داشته و موجب کاهش پیری و افزایش ماندگاری و کیفیت گل‌ها گردید.

تأثیر بستر های مختلف کاشت در گلخانه بر عملکرد و کیفیت رز شاخه بریده

گل رز با اختصاص بیش از یک سوم تولید گل بریدنی به خود ، در مقام نخست تولید گل بریدنی جهان قرار دارد . در سال های اخیر استفاده از سیسستم های کشت بدون خاک برای تولید گل رز در دنیا و از جمله ایران در حال توسعه است. یکی از مهم ترین نیازهای سیستم های کاشت متخلخل، شناخت یک بستر کاشت مناسب با استفاده از ترکیبات محلی می باشد. بر همین اساس هدف از این پژوهش جایگزین نمودن کوکوپیت به عنوان یک ماده وارداتی با مواد داخلی در ایران از جمله پرلایت، پوکه لیکا، زئولایت ویا ترکیبی از آنها و تأثیر این بستر ها بر خصوصیات گل رز رقم maroussia بود. بنابراین آزمایشی بصورت طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل نه بستر کاشت: کوکوپیت ( 100 %)، پرلایت ( 100 % )، پوکه معدنی ( لیکا ) ( 100 % )، کوکوپیت (75 % )+ زئولایت ( 25 % )، پرلایت (75 % )+ زئولایت ( 25 % )، پوکه معدنی (75 % )+ زئولایت ( 25 % )، کوکوپیت (50 % ) + پرلایت (50 % )، کوکوپیت (50 % ) + پوکه معدنی (50 % ) و پرلایت (50 % )+ پوکه معدنی (50 % ) بود. در طول آزمایش صفاتی از جمله طول ساقه، طول دمگل، طول شاخه، قطر پائین ساقه، قطر وسط ساقه، قطر دمگل، تعداد برگ، وزن تر، طول و قطر غنچه گل و عملکرد مورد ارزیابی قرار گرفت. در پایان آزمایش نیز وزن خشک شاخه گل تعیین شد. همچنین غلظت پتاسیم، کلسیم و سدیم برگ ها وگلبرگ ها اندازه گیری شد. حجم زه آب خروجی هر گلدان و غلظت نیترات، پتاسیم و سدیم زه آب نیز تعیین گردید. نتایج نشان داد که گیاهان کاشته شده در بسترهای کوکوپیت و کوکوپیت + زئولایت دارای رشد رویشی بالائی بودند. اضافه کردن زئولایت به کوکوپیت سبب افزایش وزن خشک شاخه گل رز و درصد ماده خشک شاخه شد. اضافه کردن زئولایت به پرلایت سبب افزایش قطر پائین ساقه، وزن خشک شاخه و تعداد گل در بوته شد ولی غلظت پتاسیم برگ و غلظت پتاسیم زه آب را کاهش داد. افزودن زئولایت به لیکا سبب افزایش طول دمگل، طول غنچه و غلظت پتاسیم گلبرگ شد ولی حجم زه آب و غلظت پتاسیم زه آب را کاهش داد. افزودن کوکوپیت به پرلایت طول و قطر دمگل، قطر پائین ساقه، وزن تر و خشک شاخه، تعداد گل، غلظت پتاسیم و کلسیم گلبرگ را افزایش داد ولی سبب کاهش حجم زه آب خروجی گردید. افزودن کوکوپیت به لیکا سبب افزایش طول شاخه، وزن خشک شاخه، تعداد گل، غلظت پتاسیم و کلسیم گلبرگ شد و کاهش حجم زه آب خروجی از گلدان شد. ترکیب کردن پرلایت با لیکا سبب افزایش وزن خشک شاخه، درصد ماده خشک شاخه و تعداد گل نسبت به خالص هر کدام گردید و علاوه بر این صفات باعث افزایش طول دمگل، طول شاخه، طول غنچه گل و غلظت پتاسیم در گلبرگ و کاهش حجم زه آب خروجی نسبت به بستر لیکای شد. بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد که اضافه کردن زئولایت به کوکوپیت، پرلایت و لیکا توانسته است برخی خصوصیات گل را نسبت به بستر خالص آنها بهبود بخشد. همچنین افزودن کوکوپیت به پرلایت سبب تقویت تعدادی از صفات رویشی و تعداد گل می گردد. پیشنهاد می شود به ترتیب از بسترهای کوکوپیت + زئولایت، کوکوپیت و کوکوپیت + پرلایت به عنوان بستر کاشت استفاده گردد. کلمات کلیدی: بسترهای کاشت، رز شاخه بریده، کوکوپیت، پرلایت، لیکا، زئولایت

 

تأثیر بسترهای مختلف کاشت در گلخانه بر عملکرد و کیفیت گل رز شاخه بریده

یکی از مهم ترین نیازهای سیستم های هیدروپونیک دارای بستر، شناسایی یک بستر کاشت مناسب با استفاده از ترکیبات محلی (قابل دسترس و ارزان) است. بر همین اساس، هدف از این پژوهش، امکان جایگزین نمودن کوکوپیت به عنوان یک ماده وارداتی با مواد داخلی در ایران و تأثیر این بستر ها بر خصوصیات کمی و کیفی گل رز رقم ‘maroussia’ بود. بنابراین، آزمایشی گلخانه ای به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل 9 بستر کاشت: کوکوپیت (100 درصد)، پرلایت (100 درصد)، پوکه معدنی (لیکا) (100 درصد)، کوکوپیت 75 درصد+ زئولایت 25 درصد، پرلایت 75 درصد+ زئولایت 25 درصد، پوکه معدنی 75 درصد+ زئولایت 25 درصد، کوکوپیت 50 درصد+ پرلایت 50 درصد، کوکوپیت 50 درصد+ پوکه معدنی 50 درصد و پرلایت 50 درصد+ پوکه معدنی 50 درصد بود. نتایج نشان داد که گیاهان کاشته شده در بسترهای کوکوپیت و کوکوپیت+ زئولایت دارای بهترین رشد رویشی و زایشی بودند. بیشترین تعداد گل در بوته در بسترهای کوکوپیت خالص (31/8) و کوکوپیت+ پرلایت (81/7) دیده شد که با بستر کوکوپبت+ زئولایت (87/6) تفاوت معنی داری نشان نداد. افزودن زئولایت به کوکوپیت، پرلایت و لیکا توانسته است طول غنچه گل و تعداد گل در بوته را نسبت به بستر خالص آنها بهبود بخشد. هم چنین افزودن کوکوپیت به پرلایت سبب تقویت وزن تر و خشک شاخه و تعداد گل شد. براساس نتایج آزمایش و فراوانی زئولایت در ایران، ترکیب 75 درصد کوکوپیت و 25 درصد زئولایت توصیه می گردد.

تأثیر تغذیه برگی قبل از برداشت با مقادیر و منابع مختلف کلسیم برعملکرد و کیفیت گل بریده رز رقم ایلونا

ماندگاری و کیفیت نامطلوب گل های بریده رز (rosa hybrida l.) در دوره پس از برداشت، از مشکلات تولید گل رز در اکثر گلخانه های ایران است. کلسیم یکی از مهمترین عناصر غذایی است که نقش مهمی در ماندگاری گل های بریده رز دارد. به منظور مطالعه تأثیر تغذیه برگی قبل از برداشت با مقادیر و منابع مختلف کلسیم بر عملکرد و شاخص های کیفی گل رز رقم ایلونا، آزمایشی به صورت فاکتوریل با دو عامل غلظت کلسیم شامل صفر، 3/0 و 6/0 گرم در لیتر و منبع کودی شامل نیترات کلسیم (ca(no3)2.4h2o) و کلات کلسیم (ca-edta) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار از سال 1384 به مدت دو سال در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی‏آباد دزفول اجرا گردید. نتایج نشان داد اگرچه تغذیه برگی سطوح کلسیم از منابع مختلف تأثیر معنی داری بر عملکرد و شاخص های کیفی هنگام برداشت گل رز از قبیل وزن تر و طول ساقه گل دهنده و طول و قطر جام گل نداشت، اما منجر به افزایش معنی دار (p< 0.01) ماندگاری گل رز به میزان 7/2 و 9/2 روز به ترتیب در سطوح 3/0 و 6/0 گرم در لیتر کلسیم شد که این مسئله به دلیل افزایش غلظت کلسیم در برگ ها و گلبرگ ها بود. تأثیر هر دو منبع نیترات کلسیم و کلات کلسیم در تأمین کلسیم مورد نیاز گل رز و افزایش طول عمر پس از برداشت یکسان بود. براساس نتایج این پژوهش، برای افزایش ماندگاری گل رز در طی دوره پس از برداشت، تغذیه برگی کلسیم با غلظت 3/0 گرم در لیتر از منبع نیترات کلسیم و یا کلات کلسیم در شرایط شمال خوزستان تحت شرایط پرورش گلخانه ای توصیه می شود.

تأثیر تیمارهای شیمیایی و ساکارز بر طول عمر پس از برداشت سه رقم گل شاخه بریده رز

به منظور بررسی تأثیر تیمارهای شیمیایی و ساکارز بر ماندگاری پس از برداشت گلهای شاخه بریده رز ( Rosa hybrida L. ) ارقام Bouing ، Creamly و Sena آزمایشی انجام گرفت. تیمارهای شیمیایی شامل آب مقطر (شاهد)، ساکارز 10 گرم در لیتر، ساکارز 10 گرم در لیتر + اسید سیتریک 100 میلی گرم در لیتر، ساکارز 10 گرم در لیتر + سولفات آلومینیوم 100 میلی‌گرم در لیتر، ساکارز 10 گرم در لیتر + تیوسولفات نقره (5/0 میلی مولار برای 2 ساعت) بودند. نتایج نشان داد که بهترین تیمار برای رقم Sena ، ساکارز + تیوسولفات نقره است که موجب افزایش وزن تر، جذب آب، قطر گل و طول عمر گل می‌شود. در حالیکه این تیمار برای رقم Creamly موجب سوختگی (سیاه شدن) نوک گلبرگها شد، هرچند دیگر فاکتورهای مورد اندازه‌گیری را بهبود بخشید. بهترین تیمار برای دو رقم دیگر اسید سیتریک + ساکارز بود. بهترین تأثیر سولفات آلومینیوم +ساکارز در رقم Sena دیده شد. این تیمار در رقم Creamly تأثیر چندانی نداشت و در رقم Bouing موجب کاهش طول عمر نسبت به شاهد شد.    

اثر سیتوکینین ها، ساکارز و 8-HQS بر کیفیت و طول عمر گل های شاخه بریده رز

در این آزمایش اثر تیمارهای مختلفی شامل محلول نگهدارنده (200 میلی گرم در لیتر ماده8- HQS همراه با 20 گرم در لیتر ساکارز) به تنهایی یا در ترکیب با بنزیل آدنین (BA) و تیدیازورون (TDZ) به صورت تیمار کوتاه مدت (پالسی) یا افشانه (اسپری) بر صفات مرتبط با پیری و همچنین طول عمر گل های شاخه بریده رز رقم رد جانت بررسی شد. تیمارهای محلول نگهدارنده و همچنین BA به میزان 25 میلی مولار بصورت تیمار کوتاه مدت بعلاوه محلول نگهدارنده موجب حفظ وزن تر نسبی و میزان آب گلبرگ و برگ، افزایش میزان جذب محلول، جلوگیری از کاهش کربوهیدرات‌های گلبرگ و برگ، جلوگیری از تخریب پروتئین های محلول گلبرگ و کلروفیل برگ ها در طی دوره آزمایش شدند. میزان آنتوسیانین گلبرگ ها و قطر گل ها در تیمار 25 میلی مولار BA بعلاوه محلول نگهدارنده بیشتر از محلول نگهدارنده به تنهایی بود. بیشترین طول عمر پس از برداشت گل ها نیز در دو تیمار فوق مشاهده گردید.با کاربرد سیتوکینین های مختلف بعلاوه محلول نگهدارنده نه تنها افزایشی در طول عمر گل ها نسبت به محلول نگهدارنده به تنهایی مشاهده نشد بلکه طول عمر آنها اندکی نیز کاهش یافت.